Labyrint in Perspectief

Silvia schreef ‘Het oordeel voorbij’ vanuit een diepgevoelde missie om het taboe op eetstoornissen te helpen doorbreken. Zelf ontwikkelde Silvia de eetstoornis boulimia nervosa als overlevingsstrategie in haar jeugd in een gezin met een depressieve moeder.

Zij schaamde zich voor haar moeder en was bang voor het oordeel van anderen over het gezin. Haar eetstoornis heeft ze lang geheim gehouden, zelfs in haar huwelijk. In haar weg tot zichzelf, met volledige acceptatie van haar jeugdervaringen en eetstoornis, besloot ze in haar eentje de bekende pelgrimstocht naar Santiago de Compostella (Spanje) te gaan lopen. Die immers symbool staat voor je eigen levensweg. Met steun van man en kinderen begon ze goed voorbereid aan deze onderneming.
Silvia neemt je mee op deze camino (Spaans voor lange weg), je volgt haar leven gedurende die weken en maakt kennis met andere wandelaars. Onderweg beschrijft ze haar verdrietige gedachtes, twijfels of ze niet terug zal vallen in de oude patronen, haar behoefte ergens bij te horen en zichzelf te blijven. het leren omgaan met de vrijheid die de tocht betekent en de onderlinge verbondenheid. Gaandeweg laat ze de weggestopte pijn uit haar jeugd toe en bouwt ze haar zelfvertrouwen op, neemt ze steeds meer persoonlijke beslissingen, leert ze te praten over haar leven en ervaart dat ze zonder schaamte terug kan kijken. Ongeveer halverwege de camino is ze zover, dat ze rust kan vinden in zichzelf en beter leert haar eetpatroon naar behoefte aan te passen. Kortom, haar zelfbeeld verandert in positieve zin.

Terug in Nederland realiseert Silvia zich dat haar leven anders is geworden na de pelgrimstocht. Tijdens het wandelen heeft ze meer rust en duikt dieper in zichzelf. Wandelen is een onderdeel van haar leven uit gaan maken. Met deze nieuwe levensfase is het gezinsleven eveneens veranderd.
Al tijdens de tocht heeft ze overwogen haar verhaal op te gaan schrijven en dit resulteerde in dit boek. ‘Het oordeel voorbij’ heeft de afwisselende vorm gekregen van de beschrijvingen van de beleving op de wandeldagen en hoofdstukken waarin ze dieper ingaat op ervaringen uit haar jeugd. Ze beschrijft haar proces de schaamte voor haar eetstoornis te overwinnen en de angst voor het oordeel van anderen. Door te ervaren dat anderen er over het algemeen begrip voor toonden, durfde Silvia er steeds meer over te praten en kreeg meer zelfvertrouwen.

Ongeveer twee jaar na het volbrengen van deze pelgrimstocht gaat Silvia de Portugese camino lopen. Daar beëindigt ze haar verhaal over deze levensfase mee. Een citaat van haar schoonzus, Laura Bekhuis, voorin het boek, is treffend voor haar missie: ‘Als je jezelf tegenkomt, koester haar en omarm haar, want ze is geweldig’.

Zelf heb ik (redacteur Ingrid, tevens ook een ‘naaste’, met een eigen overlevingsstrategie), ook de Portugese route gelopen en vond dit boek daardoor bijzonder om te lezen. ‘Op Camino’ laat je veel achter je wat je voor je verdere leven niet meer gebruiken kan. En de ruimte die dit voor je creëert, kan leiden tot een wending in het leven. De lezer zal zeker in kunnen zien dat het lopen van de Camino een enorme waarde voor de verwerking van iemands levensgeschiedenis kan betekenen en aanwijzingen kan geven voor je verdere leven.

Het persoonlijke verhaal van Silvia kan een steun en voorbeeld zijn voor anderen die een eetstoornis hebben ontwikkeld als overlevingsstrategie en dat geheim houden. De titel had overigens net zo goed ‘De schaamte voorbij’ kunnen heten, ware het niet dat deze aan Anja Meulenbelt is verbonden.

Deze recensie is gepubliceerd op de website van Labyrint in Perspectief.

BRON: Labyrint in Perspectief

ANBN

In dit boek neemt de auteur je mee op haar pelgrimstocht naar Santiago de Compostella. Ze wilde deze tocht graag maken om bepaalde gebeurtenissen uit haar verleden een plaats te geven en zichzelf beter te leren kennen.

Silvia groeide op als kind van een ouder met psychiatrische problemen (KOPP-kind) en dit had een grote impact op haar leven. Om hiermee te kunnen omgaan, ontwikkelde ze op haar veertiende boulimia nervosa. Nooit sprak ze er met iemand over, ook niet met haar man en kinderen. De schaamte die ze voelde, was te groot, en ze was bang dat anderen haar zouden veroordelen. Pas rond haar veertigste voelde ze zich klaar om de eerste stappen richting herstel te zetten. Dit betekende natuurlijk dat ze, weliswaar met een bang hart, haar man en kinderen moest inlichten over haar eetstoornis. Gelukkig kon ze op hen blijven steunen en stonden ze achter haar plannen om een pelgrimstocht te ondernemen.

Ze beschrijft van dag tot dag het parcours dat ze aflegt, de contacten met andere pelgrims en de reden waarom zij de tocht ondernemen. Het delen van verhalen lijkt op ieder van hen een helende werking te hebben. Maar eveneens staat ze stil bij de moeilijkheden die ze ervaart en de emotionele impact ervan. Want ook tijdens deze tocht moeten tal van praktische beslissingen genomen worden (wanneer stoppen, wanneer eten, waar slapen, alleen wandelen of samen met anderen…) en ze wil vooral voelen wat ze zelf wil, het oordeel voorbij… En dat blijkt niet altijd even evident te zijn. Af en toe is er een apart hoofdstukje waarin ze wat meer vertelt over haar jeugd en wat het met haar deed om op te groeien met een depressieve moeder.

“Het oordeel voorbij” is een vlot geschreven, prachtig en inspirerend boek. Als lezer word je meegezogen in haar verhaal en kan je niet anders dan meevoelen met hetgeen ze zo treffend weet te verwoorden. Mensen met een eetstoornis zullen zich ongetwijfeld herkennen in veel van wat ze schrijft. Maar dit boek is eigenlijk een aanrader voor iedereen. Silvia wil immers taboes doorbreken, openheid creëren, lotgenoten inspireren en een positieve boodschap uitdragen, en daarin is ze met glans geslaagd!

Bespreking Fabienne

Deze recensie is gepubliceerd in de nieuwsbrief van ANBN (december 2018). ANBN is een informatie- en ontmoetingsplaats voor mensen met een eetstoornis en hun omgeving.

BRON: ANBN

RECENSIES

Labyrint in Perspectief

ANBN

Ypsilon

LEF Magazine

Jacobsstaf