Silvia Rikmanspoel
Mijn naam is Silvia Rikmanspoel. Ik ben getrouwd en moeder van twee fantastische kinderen. Met mijn gezin woon ik in Twente, in mijn geboortedorp Manderveen. Ik heb een parttime baan als directiesecretaresse. In mijn vrije tijd geniet ik met regelmaat van het wandelen in de natuur waarbij ik de stilte, innerlijke rust en balans ervaar.
KOPP-kind
(kinderen van Ouders met Psychiatrische Problemen)
Als enig kind groeide ik op in een gezin met een moeder die regelmatig aan depressies leed. Deze onzekere gezinssituatie heeft me gevormd en liet diepe sporen van verdriet, eenzaamheid, schaamte, minderwaardigheid en angst achter in mijn ziel. Omdat ik mijn gevoelens niet kon uiten, vond ik troost in eten. Door mijn behoefte aan controle in een onzekere gezinssituatie en mijn angst voor het oordeel, resulteerde dit in een allesvernietigende eetstoornis boulimia nervosa die als ‘metgezel’ jarenlang een warm plekje in mijn rugzak kreeg.
Verwerking
Na een periode van mijn kop in het zand steken, overleven en verschuilen achter mijn eigen muur, begon een zoektocht naar mijzelf en de zingeving van mijn leven. Op dit pad kwam ik ervaringen uit het verleden tegen die de nodige aandacht verdienden en niet langer onaangeroerd konden blijven. Vanaf dat moment begon een ontdekkings- en verwerkingstocht. Een innerlijke zoektocht die raakt aan het zoeken van velen, waarbij het wandelen helend was. Er ontvouwde zich een weg van herbeleving, mijzelf uiten, verwerking en acceptatie waardoor ik stap voor stap afscheid van mijn ‘metgezel’ heb kunnen nemen.
Om op een ‘waardige manier’ mijn rugzak verder te legen en de ballast van het verleden een plek te geven, besloot ik in 2014 op pelgrimage te gaan. Een Camino om in stilte te zijn, te bezinnen, te ontmoeten, te delen en opnieuw kennis te maken met mijzelf.
Er is leven na de Camino
Niets is voor niets. Eind 2015 ben ik begonnen mijn persoonlijke weg te beschrijven met als doel KOPP-kinderen, mensen met een eetstoornis en caminogangers te inspireren op hun eigen pad. Met het verwoorden van mijn levenslessen wil ik het verschil maken en het stigma doorbreken door voorbij het oordeel te gaan en te laten zien dat een eetstoornis meer is dan alleen een stoornis in eetpatronen. Ik beschrijf mijn verhaal achter de eetverslaving en mijn weg naar herstel. De stap mijzelf op deze wijze open te stellen is groot, maar de weg naar openheid is in mijn ogen de weg om te groeien.
Als ik doe wat ik jaren deed, dan zal het niet veranderen. Ik open me voor jou, dus open je voor mij.